Хрватската писателка Ведрана Рудан (75) веќе долго време отворено пишува за својата борба со сериозната болест рак на жолчните канали.
Искрено, без разубавување и со препознатлива доза на хумор, таа го споделува своето секојдневие и мисли на својот блог и на социјалните мрежи, каде што ја следат голем број читатели.
Ведрана зборуваше за мали моменти на среќа среде борбата со болеста, за условите во Клиниката за тумор во Риека каде што се лекува, но и за луѓето кои секојдневно внесуваат светлина во темните ходници на болницата.
Ја пренесуваме нејзината порака во целост која ја сподели на својот блог.
„Кој си помага сам на себе… Поголемиот дел од животот го поминувам во Клиниката за рак во Риека. Не знам колкумина од нас се таму, но сигурна сум дека сите сме среќни што сме таму.
Звучи како клише, но луѓето што се грижат за нас се неземни од овој свет. Насмевки, охрабрување, всадување волја за живот, дури и ако сте платиле некого со злато да ви стави куршум во главата е она што ми се случува.
Другите, добивам впечаток, се во подобро расположение. Ги влечат своите интравенозни апарати низ ходниците и се надеваат на спасение. Со право. За жал, сите се помлади од мене, имаат бебиња и деца дома, сонот за смртта е луксуз за нетрпеливи стари луѓе со живот зад нив.
Сепак, од време на време, кога ќе ме пуштат дома, се радувам на животот, тоа се моментите кога го пишувам ова, ги галам мачките, разговарам со внуката и ѝ велам на кучето, скок, скок, сè додека не скокне на каучот. И потоа го наградувам со сушено свинско уво и уживам во неговата среќа. Колку е убаво, убаво, убаво!
Нашата клиника станува сè поубава секој ден. Најсовремена опрема, најдобрите лекови течат, храната е одлична, клима уредите работат, но…
Бањите и тоалетите, шест бањи и осум тоалети, се од којзнае кога.
Се туширам со помош на медицинска сестра и секој пат пред таа акција сум сигурен дека туширањето е поопасно од ракот. Во моментов едноставно нема пари за декорација.
Треба да се обојат и неколку болнички соби. Во моментов нема пари ни за тоа.
Што да правиме? Како можеме да им помогнеме на оние од нас кои се таму и на некои од вас кои за жал наскоро ќе ни се придружат. 800.000 луѓе гравитираат кон оваа Клиника, а ракот сега е жител на речиси секој хрватски дом. Статистиката е застрашувачка.
За среќа, меѓу нас кои гледаме сè во темнина, има луѓе чиј ентузијазам е неуништлив. Мислам на девојчињата и момчињата од риечкото здружение „Срце за њу“. Три години, тој тим, на чело со една луда Катарина, прави чуда.“
