Таму на маргините на еден заборавен свет на македонско-албанската граница живее едно село
Селскиот туризам – апсолутно шармантен во својата природа, нуди незаменливи и несeкојдневни искуства. И додека истиот сте примамени да го правите некаде низ светот, зошто тоа да не биде тука, во комшии?
Пустец лежи на Преспанското езеро и од неговиот атар се гледа островот Мал Град. Селото има скромен број на жители и необични локалитети.
Тоа во својот карактер ви нуди да посетите домашен етно музеј во кој ќе налетате на оставштина како стари инструменти, книги, касети од покојниот Драган Вучиќ и карактеристични темни носии.
Во селото има и црква, Св. Архангел Михаил која привлекувала до 106 000 посетители пред почетокот на пандемијата.
Низ него ќе ја забележите препознатливата архитектура на куќи втемелени од камен и дрво на кои често висат низи од пиперки или кромид.
Кој пошол во селото, не треба да си отиде пред да го проба Преспанскиот крап, кој се служи избрбелан во брашно и испржен, па ги задоволува и најгладните.
Карактеристично за селото е што низ него има многу магариња и тоа се должи на нивната употреба од локалното население. Според Ефтим Митревски, вработен во општината Корча за Односи со јавноста – почнавата околу селото е трета или четврта категорија и не содржи доволно влага па затоа се принудени да ја обработуваат почната со плуг, како што го нарекуваат тие, а на народски рало. Во минатото го правеле со волови, а сега се работи вака.
„Тоа што е најважно е дека се произведува био производ особено, гравчето и пченката. Чисто, без никаква загаденост и користиме органско ѓубриво“, вели Ефтим.
Во нивното подрачје уште во периодот на централизираната економија од тука се земал грав за целото раководство на политбирото во тоа време. А денес, тој фамозен грав се произведува само за домашна употреба.
Марија Гегоска