Силните и драматични љубови честопати имаат голема цена, а легендарниот Русин го дал својот живот за љубовта, не можејќи да најде друг излез.
„ако сакате, ќе бидам нежен и чесен,
не човек ‒ туку облак во панталони!“… Во овие неколку зборови од песната „Облак во панталони“, Мајаковски најдобро се опишува себеси – бунтовник, „шлаканица“ за вештачките општествени норми, човек подготвен да вика и да протестира, но и човек чија душа била составена од чиста љубов, кој живеел да сака и да биде сакан.
Со оваа песна, започнало сè, а сè завршило со една пократка и далеку потрагична, затоа што решил „да се пресмета со својот живот“…
View this post on Instagram
За време на неговиот живот, еден од најважните руски поети уживал во безброј лесни афери, но само една жена засекогаш го обележала неговиот живот, како и неговата работа.
Романсата на Мајаковски со Лилја Брик, „советската сирена“, останува до ден денес една од најинтригантните и најкомплицираните приказни во историјата, комплицирана љубовна загатка, која засекогаш останала обоена со горчливиот вкус на трагедијата.
Владимир и Лилја се запознале во една топла, јулска ноќ во 1915 година во Москва во една од серијата вечери во кои таа, заедно со нејзиниот сопруг, еминентниот литературен критичар Осип Брик, ги собирале врвните уметници од тоа време – писатели, поети, новинари, сликари, филмаџии, креатори… Сите руски револуционерни уметници сакале да го посетуваат домот на Бирк – разговарале за социјалната ситуација, ги рецитирале своите стихови, „дискутирале“ за идеите како да се промени светот. Сепак, таа вечер била сосема поинаква од другите, во просторијата полна чад влегол еден висок и убав човек, со изглед на обичен работник и длабок глас по име Мајаковски.
19-годишната сестра на Лилја го донела овој млад поет чии песни остро ја осудувале буржоазијата во тоа време, воедно воодушевувајќи се од радикалистите, на кои малкумина можеле да останат рамнодушни…
Следејќи ја традицијата на салонот на Брик, каде гостите ги читале своите дела, Мајаковски ја прочитал својата футуристичка песна „Облак во панталони“, постојано гледајќи во Лилја . Сите останале без зборови – песната била толку интензивна и импресивна. А, Владимир? Тој едноставно и бесрамно ја прашал Лилја: „Можам ли да ви ја посветам вам?“.
View this post on Instagram
Лилја и претходно имала слушнато за овој „бомбастичен“, несмасен човек, кој три пати бил во затвор како тинејџер поради политички активизам, кој се преселил во Москва за да студира уметност, кој рецитирал револуционерни стихови на контроверзни улични перформанси… Таа била воодушевена од она што го видела, но истовремено била изненадена дека под толкавиот интензитет и сила всушност се крие еден загрозен човек. Неговите зборови ја фасцинирале и уште таа вечер коцките биле фрлени – така започнала една од најогнените и најдраматичните љубови во руската историја…
Истиот ден, Мајаковски му се доверил на свој драг пријател дека конечно ја сретнал вистинската, неповторлива, единствена жена од неговите соништа. Сепак, таа вечер, работата на Мајаковски не ја маѓепсала само Лилја, туку и нејзиниот сопруг. Осип бил значаен книжевен критичар и издавач во тоа време, и на младиот поет на лице место му платил да ја објави песната „Облак во панталони“. Во следните месеци, песната го пронашла својот пат до срцето на луѓето, а нејзината популарност добила невидени размери, трајно отворајќи го патот за Мајаковски…
View this post on Instagram
Денес го знаеме како еден од основачите на рускиот футуризам, како иноватор, како некој што во поезијата вовел „уличен речник, екстатичен тон, експлозивен јазик, необичен вокабулар, цитати, нови жанровски песни, степенест стих“ и како најистакната фигура на уметничката страна на советската револуција.
Оттогаш до судниот ден, секоја буква, секој збор на Владимир бил посветен на Брик. Во исто време, сопругот на Лилја, споменатиот Осип Брик, станал негов пријател, уредник, но и верен сојузник во секој културен потфат. Осип, Лилја и Мајаковски станале неразделно трио кои живееле неконвенционален живот, но и ги инспирирале книжевните и уметничките движења на Советскиот Сојуз со својата работа и дело. Се разбира, центарот на тој пакт, кој не бил само бизнис, туку и љубов, била Лилја.
По малку ексцентрична, но шармантната Русинка била миленичка на руската авангарда, елегантна жена со големи и живи очи… Лилја била родена во Москва во семејство на еврејски адвокат и професорка по музика. Добила типично образование за тогашната европска средна класа – свирела пијано, зборувала француски и германски. Студирала архитектура на Московскиот универзитет, студирала балет и глума и пишувала поезија. Во нејзиниот дом редовно се собирале руски уметници и писатели, како и гости од Париз и Берлин, носејќи идеи и вести од тамошната уметничката експлозија.
Нејзината убавина била неконвенционална, исто како и општеството во кое се движела, но нејзината харизма и храброст никого не оставале рамнодушен. Секогаш била слободна, многу индивидуалистичка жена – пред, за време и по револуцијата. Имала силна и впечатлива личност, била муза, ги инспирирала луѓето околу себе, им давала енергија на другите луѓе, а тоа било многу важна улога за време на револуцијата. За неа, да се биде муза било работа, вроден талент…
View this post on Instagram
Аферата помеѓу Лилја и Мајаковски била јавна, никој не се ни обидел да ја сокрие, згора на тоа, триото почнале да живеат заедно и функционирале како семејство. Поетот имал своја соба во домот на семејството Брик. Сепак, љубовта на Лилја кон Мајаковски во одреден момент ги надминала нејзините чувства кон нејзиниот сопруг…
„Откако ги тестирав своите чувства кон поетот, успеав со сигурност да му кажам на Брик за мојата љубов кон Мајаковски. Сепак, сите одлучивме никогаш да не се разделиме и да го поминеме животот како интимни пријатели, тесно поврзани со взаемни интереси, вкусови и работа“,
напишала во 1918 година.
Поетот многу ја сакал оваа жена, ја сметал за негова сопруга и јавно зборувал за тоа… На многу од неговите исписи Мајаковски наместо потпис, цртал куче – што требало да ја симболизира неговата лојалност. Делата на Мајаковски станувале обоени со посветеност и љубов кон неговата сакана.
Овој љубовен триаголник некое функционирал добро… Но, со оглед на непостојаната и мелодраматична личност на Мајковски, и каприциозните и променливи емоции на Лилја, со текот на времето оваа афера станувала нестабилна и билна.
Кон крајот на 1922 година, љубовта на Брик почнала да се „лади“, таа почнала да се впушта во други љубовни авантури и станала сурова и крута кон поетот.
Мајаковски пронашол начин да се справи со променливоста во главата на Лилја – и тој честопати уживал со други жени, а во една прилика напишал дека е „ослободен од љубов и озборувања“. Сепак, тоа било далеку од вистината, во неговото срце имало место за многу дами, но ниту една од нив не можела трајно да ја истисне бескрупулозната и истовремено величествена Лилја.
View this post on Instagram
Некогаш го љубела до болка, некогаш пак го мразеше до срж, но само едно било постојано – никогаш не можела да се откаже од чувството на моќ што го имала над Мајаковски. Да се одржува љубовта со толку голем човек било важно, но владеењето со него било уште поважно… „Мачка изгубена во виорот на страста – тоа е само една од улогите што ја играм за него. Но, тој е маж, а јас морам да се преправам дека ќе го задржам статусот на омилена љубовница. Има многу радости во љубовните игри, но една е посилна од сите пороци – да се владее! Не само со неговиот кревет, туку со целиот свој живот“, напишала Лилја во својата автобиографија.
Кон крајот на 1920-тите, Лилја му напишала на Мајаковски дека нивните животи станале рутина што таа не може да ја поднесе и дека им е потребна пауза.
Тогаш, Мајаковски во Париз започнал афера со младата руска манекенка, Татјана Јаковлева. Но, во 1928 година, Лилја и Мајаковски се обединиле, почнувајќи да пишуваат заедно како луди… Само две години подоцна, љубовта го однела на последната станица… Додека Бирк престојувале во странство, Мајаковски се застрелал во главата во неговата канцеларија на 14 април.
View this post on Instagram
Човекот кој го сакал животот и презирал самоубиства, јавно и остро го осуди Есенин за тоа, човекот кој го напиша стихот „лесно е да се умре, да се живее е многу потешко…“, на крајот самиот си пресудил, оставајќи проштално писмо едноставно насловено „За сите“. Неговиот последен крик, последен апел пред неговата смрт, бил истиот оној што го одбележа неговиот живот – љубовта кон Лилја.
А таа на овој ужас одговорила онака како што најдобро знаела – не со неподвижна тага, туку со жестока енергија. Поминала месеци средувајќи ги неговите списи и собирајќи материјал за собраните дела на поетот. Но, дури тогаш на површината испливала нејзината ригидна природа, иако потресена, таа не била изненадена.
„Тој се самоуби затоа што беше таков. На крајот на краиштата, тоа не беше прв обид, туку трет. Зошто се самоуби? Затоа што беше ненормален! Нормалните луѓе не зборуваат во стихови, а тој беше поет – тоа значи различен од другите“, рекла таа.
Извор: Стил
