Создаваме глобална машинерија во која секој од нас е бесмислена, рефлектирачка опрема, која неуморно управува со брзина, бучава и вештачки итен мрежен свет.
Среќата и внатрешниот мир делуваат како недостижни богатства во современиот свет. Алан Лајтман, писател, есеист, физичар и професор на славниот универзитет МИТ, добро го знае тоа. Неговата книга „Ајнштајновите соништа“ беше преведена во Србија, а според неа е снимена и драма. Лајтман, кој мудро ги комбинира науката и хуманистичките науки, има многу практични совети за посреќен живот.
Во еден од неговите текстови, тој објаснува многу загрижувачки феномен, но исто така нуди и решение за тоа. Од 1970 година, луѓето уништиле над 30 проценти од шумите и морските екосистеми, според извештаите на Светскиот фонд за природа.
Ние, исто така, се уништуваме преку вмрежениот свет, а ова е понова, поделикатна појава. Губење на бавноста, времето за размислување, приватност и осаменост, тишина, можност да седиме тивко на стол 15 минути без надворешна стимулација – сето тоа се случило брзо и речиси невидливо. Пред 100 и 50 години телефонот и интернетот не постоеа, а Гугл не постоеше до пред 25 години.
Создаваме глобална машинерија во која секој од нас е бесмислена, рефлектирачка опрема, која неуморно управува со брзина, бучава и вештачки итен мрежен свет.
Што можеме да сториме? Некако мора да создадеме нова навика на умот, и како индивидуи, и како општество. Потребен ни е став што ја цени и штити тишината, приватноста, осаменоста, бавноста, личната рефлексија… оној што го цени внатрешниот свет на човекот, што овозможува секој од нас да талка без часовник и распоред на сопствениот ум.
Во последните неколку години, бројни организации воведоа периоди на тишина и медитација во основните и средните училишта.
За да се развијат нови навики во нашите глави, различни групи треба да користат различни методи. Професорот има неколку препораки што треба да се гледаат како почетни точки, а не како сеопфатни решенија:
Воведете 10-минутен период на тишина за учениците во текот на училишниот ден. Студентите можат да ги запишат своите мисли во тетратки, во тишина. Различни училишта имаат различни култури и секое училиште ќе знае како најдобро да ги вметне овие паузи за тишина.
За студентите треба да се организираат интроспективни интензивни курсеви, што ќе ги прави секој оддел за себе. Секој студент ќе мора да полага еден таков курс секој семестар. Овие курсеви не вклучуваат читање и задачи, но ќе ги охрабрат студентите да размислат за она што го учат во слободно време и да го поврзат тоа со нивните животи и цели.
На работа, треба да се создаде „тивка просторија“ каде што вработените можат да дојдат и да бидат охрабрени да медитираат, размислуваат или само да седат во тишина и мир половина час, секој ден. Паметните телефони и компјутерите не се дозволени во тивки простории. Оваа пауза, секако не би била дел од редовната пауза за ручек.
Семејствата треба да поминуваат еден час дневно, најубаво е навечер, без телефони, паметни телефони, компјутери и слични алатки. Ова може да биде за време на вечерата, кога зборувате во мир. Поединецот треба да размисли како го поминува секој ден и да се обиде да одвои половина час за себе, без никакви технолошки алатки, да одвои време за пешачење, читање или одмор во тишина. Општеството пак, треба да создаде зони без екрани и без каков било сигнал, каде луѓето можат да дојдат и да се релаксираат.
