Ако не мислиме на нашите родители како некои со кого тешко живееме, зошто би заминале некогаш.
Дали е тоа на самиот почеток на животот, додека детето сè уште е непроодено? Или подоцна, кога ќе почне да се движи самостојно и ќе го открие светот околу себе? Или … дури и подоцна?
Родителството е работа што нема работно време и веројатно е најтешка – без разлика дали вашето дете има две или дваесет и две години.
Покрај тоа што се грижи дали бебето доволно цица, каква боја е содржината на пелената и дали заплакало, какви оценки има детето, дали е среќно и исполнето, родителот мора да размислува и за не помалку важни работи како што се вредностите што ги усвои неговото дете. Дали ќе биде добар човек? Дали ќе може да се снајде во животот како возрасен? Дали ќе биде емпатично? Дали ќе може да се бори за себе?
Ова се дел од нештата на кои работат родителите од моментот кога стануваат мајки и татковци – или барем треба да работат. Многумина прашуваат кога е најголемо влијанието на родителот врз воспитувањето на детето? Верувале или не, науката дојде до одговорот на ова тешко прашање.
Студија спроведена во 2017 година од тим предводен од антропологот д -р Керол Вортман од Универзитетот Емори во Атланта покажа дека родителите имаат најголемо влијание врз однесувањето на нивните деца за време на адолесценцијата.
Оваа фаза е преоден и најголем период во развојот на детето – тоа веќе не е целосно дете, но сè уште не е ни возрасен. Како таква, адолесценцијата е клучен период во развојот, првенствено поради влијанието на врсниците. Меѓутоа, родителите не се помалку важни, покажа студијата на овој тим составен од психијатри и антрополози, бидејќи „пубертетот ги отвора карактеристичните прозорци “на созревање во телото и мозокот, но и социо-емоционалениот развој кој има трајни ефекти врз функционирањето и здравјето “.
Родителите кои учествуваа во оваа студија не го намалија влијанието што го имаа врз нивните деца во претходните фази од животот, но се покажа дека мајките и татковците веруваат дека работите што ги правеле за да ги воспитаат своите деца не биле толку ефикасни и релевантни кога биле помали – туку подоцна, во позрели години и благодарение на когнитивниот развој, тинејџерите можат целосно да го разберат воспитувањето.
Инаку, научно е докажано дека каков родител сте вие, влијае врз тоа кога вашето дете ќе влезе во адолесценција, но и како ќе се однесуваат вашите наследници за време на истата. Како што малите деца растат и стануваат побунтовни, особено кон нивните родители, позитивното влијание на мама и тато станува сè поважно. Како што објаснува д -р Карл Пикхард, „детето има навика да ги идеализира родителите, адолесцентот е повеќе склон да ги критикува родителите, додека младото лице има тенденција да го рационализира родителството“. Кога детето ќе влезе во адолесценција, вели д -р Пикхард, тоа почнува да ги „тестира границите“ и да поставува прашања, што резултира со промени во однесувањето. Некогаш идеализираните родители веќе не се тоа, и овој психолог нагласува дека ова не е лоша работа.
– На крајот на краевите, ако не мислиме на нашите родители како некој со кој тешко живееме, зошто би заминале некогаш? – го објаснува тој сликовито.
