Медиумите известувале за неговата здравстввена состојба, но на Богојавление пред 82 години стана бесмртен.
На денешен ден 1983 година фасадата на зградата на белградскиот Народен театар била завиена во црно платно. Починал Бранислав Нушиќ, славниот југословенски и српски писател, драматург, комедиограф, дипломат, новинар… починал на 74 години.
Како што било забележано есента во далечната 1937 година имал операција за која тогашните медиуми постојано известувале. Сепак, починал брзо потоа на Богојавление наредната година.
Зад Бранислав Нушиќ останале многу дела низ кои со единствениот хумор случувања во друштвата од доцниот 19 и почетокот на 20 век. Денес за него често се говори како за визионер кој со своите „Сомнително лице“, „Ожалостена фамилија“… предвидел некои случувања кои подоцна ќе ни бидат прикажани во друштвата, скоро 140 години после својата прва комедија „Пратеник“, како тркалото на историјата всушност се врти во круг.
Нушиќ бил роден во Белград во куќа на чие место денес се наоѓа Народната банка на Србија од 20 октомври 1864 година во богатото семејство на трговецот со жито од влашко потекло. Вистинското име му било, ретко го знаат или го мешаат со псевдонимот, Алкибијад Нуша, кој го променил чим стекнал полнолетство. Богатството на неговиот татко се стопило не многу после раѓањето на неговиот син, па семејството се преселило во Смедерево каде Нушиќ завршил основно училиште и две години гимназија.
Матурирал во Белград. Студиите за правни науки ги започнал во Грач, каде што поминал година дена за студиите да завршат таму каде што бил роден. Во белградската Голема школа, стекнал диплома во 1886 година.
Уште во последните години од средното училиште ги објавувал првите книжевни трудови. Во раната младост станал член на тогашната опозициска Радикална странка. Неговите драмски дела биле политички мотивирани и „прогонети“, поради што чекале поставување на сцената, некои дури и 3 и пол децении, како што е „Сомнително лице“.
Уште во детството посакал да го ризикува животот за татковината. На 12-годишна возраст, селска жандармерија го оддалечила од обидот да се приклучи на армијата во војната со Турците. Подоцна тој кратко се борел во Српски-бугарската војна, каде што обучувал и доброволци. Воедно, во војната го запознал и доживотниот пријател, исто така српски писател Војислав Илиќ.
Кон крајот на 80-те години од 19 век бил осуден на 2 години затвор во Пожаревац, а бил помилуван после една. Тогаш со своето книжевно дело предизвикал гнев од страна на кралот Милан Обреновиќ, татко на Александар, убиен во пучот во мај. По издржување на затворската казна, министерот за надворешни работи му доделил служба во дипломатијата.
Тој 10 години помилан во конзулатите на Османското царство – Билота, Скопје, Солун, Серез и Приштина. Тогаш ја запознал и својата сопруга Даринка со која имал 3 деца. Најмладата Оливера починала на само 2 години. Семејството потоа забележало уште една трагедија. Синот единец Страхиња Бан починал во Првата светска војна во 1915 година, набргу по враќањето на фронтот од свадбата на својата сестра во Скопје. Маргита Нушиќ, венчана Предиќ, започнала една ера во културниот живот на Србија со основање на првиот српски театар за деца „Бошко Буха“ и тоа како идеја на нејзиниот татко.
Длабоко погоден од смртта на својот син, му требало скоро 10 години да почне одново да твори. Тогаш настанале „Госпоѓа министерка“, „Мистер долар“, „Доктор“, „Покојник“…
Освен што работел во Министерството за надворешни работи, бил и секретар во Министерството за просвета. Бил и првиот управник на тогашниот Уметнички отсек на Министерството за просвета. Бил драматург и управник на театарот во Нови Сад, Сараево и на крај – Народниот театар во Белград. Го основал театарот во Скопје, но историјата го памти и како новинар. Покрај тие работи стоело некое трето име, псевдонимот Бен Акиба.
Бил основач на реториката во Србија, автор на првиот учебник. Бил избран за редовен член на Српската кралска академија, денешно САНУ, во 1933 година.
