Фолк дивата Цеца Ражнатовиќ преживеала многу тешки денови кои не сака да ги памети и за кои денес не сака да зборува.
Покрај смртта на нејзиниот сопруг во 2000 година, три години подоцна следеше многу тежок период за семејството Ражнатовиќ, кога пејачката по полициската акција „Сабја“ заврши во четиримесечен притвор. Таа потоа даде интервју за списанието „Свет“ кое ги насолзи очите на јавноста, а исповедта на Цеца Ражнатовиќ ви ја пренесуваме во целост.
Две илјадитата година, како и претхидната што веќе се ближеше кон крајот, се две од најтешките години во животот на Цеца.
„Верувај ми, понекогаш не можам ни да се сетам низ што поминав“.
– За време на вашиот четиримесечен притвор, медиумите доста интензивно се фокусираа на вашиот лик и дело…
„Мислам дека е поправилно да се каже дека медиумите нон-стоп се занимаваа со мојата личност. Во исто време, повеќето од овие тврдења немаат никаква врска со вистината. Можам само да кажам дека е жално, мизерно и нехумано да се заработува од туѓа несреќа. Без доказ, па дури и вистинити податоци, моето име беше манипулирано без никакви граници или обзири. Со години го градев своето име во смисла дека се знае што оди со него и се трудев никогаш да не и дадам причина на седмата сила да пишува лошо за мене. И сега мислам дека во кариерата, па и во приватниот живот немам ниту една дамка!
– Кога на 17 март дојде полицијата кај вас, дали воопшто очекувавте дека ќе ве одведат на информативен разговор, а подоцна и во притвор?
„Не очекував ништо од тоа. Полицијата што дојде кај мене беше големо изненадување за мене. Ми рекоа дека треба да одам половина час во полициска станица за да дадам изјава за трофејното оружје на мојот покоен сопруг. Меѓутоа, четири месеци не се вратив дома“.
– Пред вашата куќа во тој момент имаше голем број новинарски екипи, но никој не успеа да ве фотографира како излегувате од куќата. Дали излеговте на некој таен излез, како што се шпекулираше низ градот?
„Излегов од вратата што ја користам за да влезам дома секој ден. Немаше криење. Пред куќата ме чекаше полициско возило „голф“ кое ме однесе до МУП. Поминавме покрај присутните новинари, но никој од нив не реагираше“.
– Како ги поминавте првите денови од притворот?
„Страшно! Првите пет дена ги поминав во МУП „29. ноември“. Тоа беше голем шок за мене и за тоа време изгубив 5-6 килограми. За мене беше страшно да се разделам од моите деца, а не можев ни да размислувам низ што минува моето семејство. Од друга страна, исто така ми беше важно како медиумите ќе го претстават моето апсење. Поради сето ова ми беше многу непријатно. Првите два месеци од притворот немав право да читам весници, па не можев ни да знам што се пишува за мене, за среќа. Кога почнав да го добивам локалниот печат, многу медиуми многу ја сменија „плочата“, па го избегнав шокот што ќе го доживеав доколку ја прочитав целата таа гадост. Како што подоцна дознав, слушнав и видов, ми беше сосема јасно дека, откако ми беше одземена слободата, медиумите ме демонизираа!“
– Се зборуваше дека во затворот преживеа разни тортури и дека си била физички злоставувавна?
„Е, сега дефинитивно ќе ставиме точка на таа тема! Полицијата беше крајно коректна кон мене. За време на престојот во станицата „29. Ноември“, што беше моја прва средба со полицијата, не доживеав никакви непријатности и можам само да им се заблагодарам на тие луѓе за нивниот третман. Што се однесува до CZ, и таму не доживеав никаква непријатност, а камоли физичко малтретирање. Персоналот ме почитуваше и ме уважуваше, се разбира, согласно затворските прописи. Ги почитував сите закони и прописи кои требаше да се почитуваат во затворот и немаше никакви проблеми“.
– Еден дневен весник објави вест дека сте уживале одредени привилегии кај управникот на Централниот затвор Аца Јовановиќ?
„Не! Поминав четири месеци во ќелија два на два метри во нехумани услови. Од моментот кога ме уапсија до средината на мај, смрзнав во ќелијата, ми замрзнаа коските! Поминав триесет дена во самица и немав контакт со никого, дури ни со адвокати. Подоцна имав еден или двајца цимери во ќелијата. Сепак, што се однесува до персоналот кој работи таму, можам само да им се заблагодарам за крајно фер односот. Можам да кажам се најдобро и за затворскиот управник. Кога човек ќе се најде од другата страна на решетките, дури тогаш сфаќа колку значат насмевката и топлиот човечки збор“.
– Штрајкуваше со глад во затвор. Што те поттикна на ваков потег?
„Во моментот кога дознав дека со сестра ми Лидија делиме затворска ќелија, решив да го сторам тоа. Штрајкував со глад поради неправдата што ја доживува моето семејство, сестра ми која не е ниту виновна ниту должна во затвор, а и поради се што поминав. Не ми беше целта да постигнам нешто за моја корист со тој штрајк со глад. Не плачев дури и кога бев во затвор два месеци пред тоа. Тоа беше знак на мојата тага поради апсењето на сестра ми! Десет дена штрајкував со глад“.
– Имаше ли здравствени последици поради штрајкот со глад?
„Засега нема и се надевам дека така ќе остане, но кој знае“.
– Се шпекулираше дека си оперирана во ВМА на крајот на септември. За што станува збор?
„Тоа беше мала хируршка интервенција предизвикана од пост-затворски синдром. Значи, точно е дека имав мала операција, но не во ВМА, туку во приватна клиника. Тоа е последица на стресот што го доживеав“.
– Кој те посетуваше во четирите месеци затвор?
„Ме посетуваа членови на моето семејство и мојот кум Пелевиќ. Посетите не беа чести бидејќи судиите требаше да ги одобрат. Средбите беа временски ограничени и бевме разделени со стаклена преграда. Кратко време, а во исто време толку многу емоции и проблеми, што беше навистина тешко да се воспостави нормална комуникација. Да речеме, татко ми толку се потресе кога ме виде, што плачеше цела средба“.
– Како се справивте со славењето на роденденот на Анастасија, кој го поминавте разделени од вашата ќерка, зад решетки?
„Никој не може да замисли колку ме болеше што не можам да присуствувам на роденденот на Анастасија. Петтиот роденден го прославила без татко и без мајка, дури ни тетка, односно ниту еден од луѓето за кои најмногу се врза. Ми требаше многу сила тој ден да не плачам затоа што си го ветив тоа. Секоја мајка ќе ме разбере кога ќе кажам дека ми беше најтешкиот ден во затвор! Замислете го само тоа дека не можев да ја слушнам или видам ќерка ми на нејзиниот роденден. Страшно сеќавање!“
– За вашиот роденден, на 14 јуни, на Плоштадот на Републиката се организираше митинг за поддршка наречен „Слобода за Цеца“. Дали знаевте што се случува?
„Ако се земе предвид колку време беше потребно да се организира, а немавме медиумска поддршка, можам само да кажам дека одзивот на народот и покрај сите овие неповолни фактори беше одличен. Кога видов фотографии од собирот за поддршка во весникот, сфатив дека морам да дадам се од себе и да истраам за доброто на луѓето на кои никој не успеал да им го испере мозокот. Во затворот добив многу писма за поддршка и од нашата земја и од републиките на поранешна Југославија. Во тие писма ми рекоа дека не веруваат во тоа што се пишува за мене и дека ме поддржуваат. Имаше и трогателни писма кои ме расплакаа“.
-Како се чувствуваше кога ти кажаа дека одиш на слобода?
„Не се надевав дека ќе ме ослободат од притвор. Веќе размислував за тоа дека мојот притвор ќе трае неограничено. Со мене во ќелијата беа две девојчиња, а кога двајцата команданти дојдоа и прашаа дали некоја од нас сака да си оди дома и мавтаа со сино плико, не ни помислив дека тоа се однесува на мене. Бев убедена дека не сум јас, дури потајно се плашев да не ми дојде син плик со известување за продолжување на притворот. Сепак, тогаш доживеав шок и нешто што долго ќе го паметам. Имено, командирот ми се обрати: „Ражнатовиќ, ќе сакаш ли малку да си одиш дома?“ Во моментот се смрзнав и не можев да поверувам дека тоа ми се случува, на што една од нив искоментира дека останала без здив бидејќи истрчала да ми ја каже радосната вест. Само во тој момент реков дека не ми се верува дека повторно ќе ги видам моите деца, на што сите плачевме. По првиот шок се собрав и почнав да трчам. Не обрнував внимание на тоа што викаат по мене да си ги соберам работите. Не можев да поверувам дека конечно ми се случи она за што безброј пати во текот на тие четири месеци мечтаев“.
