„Фронтотемпоралната деменција – објаснува италијанскиот професор Камило Мара, раководител на клиниката за меморија, Фондационе Поликлинико Агостино Џемели во Рим и претседател на италијанското здружение за неврологија за деменција– е една од најчестите форми на дегенеративна деменција по Алцхајмер. Тоа е болест позната веќе неколку децении, дури и нејзиниот опис му претходи на оној на Алцхајмеровата деменција. Сепак, таа е помалку позната затоа што е поретка патологија: фреквенцијата кај популацијата е всушност 5-7% од сите дегенеративни деменција, додека Алцхајмеровата деменција сочинува 50-60% од сите форми на деменција“.
„Карактеристиката на оваа деменција – продолжува тој – е тоа што ги „напаѓа“ фронталните и темпоралните региони и затоа, наместо да биде единствена деменција, таа е вистински збир на деменција. Фронтотемпоралната деменција е всушност генерички термин под кој ги вклучуваме деменциите кои започнуваат или претежно во фронталните области, а во овој случај има претежно модели на однесување, или претежно во временските области, и во овој случај имаме нарушувања кои доминантно го карактеризираат јазикот, односно можноста да се пронајдат зборовите, да се препознаваат поимите зад зборовите и да се препознаваат луѓето и имињата на предметите. Според тоа, тоа е болест на концепти и овие форми се нарекуваат примарни прогресивни афазии“.
Неврологот Мара потоа информира дека „во рамките на фронтотемпоралната деменција постојат различни подтипови на деменција, станува збор за бихејвиорални и лингвистички варијанти. Од она што беше кажано, она од што се чини дека страда Брус Вилис, се чини дека е претежно лингвистичка форма, во која е изгубена способноста да се најдат зборови и концепти на заеднички јазик“.
Брус Вилис ја игра улогата што никогаш не сакал да ја игра. Во филм кој најверојатно нема да има среќен крај.
„За жал, нема излез – објаснува Мара – затоа што деменцијата е дегенеративна и во моментов нема лек. Но, дури и ако ништо не може да се направи за оваа болест, нејзиното пресретнување многу рано може да биде од помош во интервенциите, особено оние што го вклучуваат семејството. Помошта може да биде и од рехабилитативен тип, на пример, за лингвистички нарушувања кои, доколку се пресретнат во почетната фаза, иако патологијата е дегенеративна, може малку да има корист од рехабилитационата терапија која овозможува олеснување на комуникациските системи и која може да биде корисна за одложување на моментот на комплетна зависност од друго лице“.
„Правилната идентификација на болеста го спречува пациентот да биде погрешно третиран со невропсихијатриски лекови или да се подложи на погрешни психофармаколошки третмани, бидејќи можеби болеста се смета за целосно психијатриска, земајќи го предвод однесувањето на пациентот. Правилната идентификација на болеста помага и за посоодветна нега на пациентот кој, во спротивно, ризикува да претрпи фармаколошки грешки“.
Според Мара, негативните последици на болеста вклучуваат апатија, недостаток на иницијатива, несакање да се разговара, несакање да излегувате со пријателите, но и престанување да се грижите за интереси и хоби. Тоа е поподмолна болест, која можеби дури и започнува со години и години пред појавување на симптомите и која често сопружникот или децата ја толкуваат како промена на однесувањето или карактерот. Често овие пациенти со форми на бихејвиорална фронтотемпорална деменција се лекуваат од психијатар дури и пред да посетат невролог, бидејќи тие се толкуваат како пациети со промени во однесувањето, а не како пациенти со невролошка болест“.
На крајот, Камило Мара потсетува дека не постои тип на пациент со фронтотемпорална деменција. „Сепак, мора да се каже дека фронтотемпоралната деменција подеднакво ги погодува мажите и жените, соодносот е 1 спрема 1, додека Алцхајмеровата деменција ги погодува жените повеќе од мажите, односот е 2 спрема 1.
„Додека просечната возраст на Алцхајмерова болест има опсег на почеток кој се движи од 60 до 90 години, кај фронтотемпоралната деменција болеста може да започне порано, има случаи на луѓе кои се засегнати на многу млада возраст, и генерално постои врв на почетокот на болеста кој е околу 55 – 60 години. Затоа, просечната возраст на почетокот на фронтотемпоралната деменција е десет години порано од онаа на Алцхајмеровата болест“.
