Ведрана Рудан е хрватска писателка, колумнистка и активистка за човекови права. Имајќи предвид дека е позната по својот непристрасен и сочен јазик, тоа што таа ќе го каже со денови се коментира, а тоа е затоа што нејзините зборови е навистина тешко да се раскажат.
Апропо грозоморните случувања во Авганистан по повлекувањето на Американците и преземањето на власта од страна на Талибанците, Рудан на својот блог објави колумна со наслов „Лет над кукавичкото гнездо“ која ви ја пренесуваме во целост:
„Не ги читам порталите внимателно, немам идеја колку Авганистанци виселе обесени на некој американски авион и загинале кога полетал авионот. Да ви кажам право, не ми е грижа за судбината на Авганистанците. Сепак, вестите допираат до мене, Талибанците се злобни. Тие ѓаволи во нечовечка кожа, сега кога Американците ги нема, ќе ги вратат сите жени во пештерите.
Нивниот претседател избегал со хеликоптер и украл околу сто и педесет милиони долари од народот. Неодамна беше објавена веста дека Макрон и неговата сопруга за една година потрошиле 600 илјади евра за цвеќиња. Кој од овие две бараби е поегзотичен? Денес во Франција белите Французи и Французинки гладуваат. За црните, знаеме.
Не ме возбуди ниту приказната за Талибанците што силувале мали момчиња во планините. За тоа Американците, а кој друг, снимија документарен филм. Ако сте го гледале, сигурно знаете колку е ужасно. Силуваат момчиња?!
Која е разликата помеѓу Талибанците и свештеникот што го силува вашето дете? Дали сте размислиле како се чувствува вашето дете додека болно вреска во црквата што сте ја купиле за свештеникот? Не размислувате за тоа. Не ви е гајле. Се палите на Талибанците. На крајот на краиштата, вашето дете знае, му рекол свештеникот, Бог може да се спознае само преку крвав задник. Дали Талибанците се диви како католичките свештеници? Или католичките свештеници се диви како Талибанците? Што беше прво? Католичките свештенции или Талибанците?
И тоа кукање над судбината на проклетството на сиромашните Авганистанки. Одат покриени, ги мажат за стари луѓе, не можат да заработат за живот… Западната борба за нивните „човекови права“ ми е преку глава. Од кога жените, каде и да се, имаат право на човекови права? Уште кога Американците почнуваат да зборуваат за „човекови права“? А што им правеа на тие моќни холивудски ѕвезди? Тие кутрите и денес, покрај тие е*бени „движења“ мораат да испушат стотици обесени ку*ови за да стигнат до некоја мала улога.
Кој беше прв? Талибанецот или холивудскиот продуцент? Талибанецот или синот на кралицата Елизабета што силуваше малолетници на раскошни дестинации? Мажите се мажи, само Талибанците овие денови не се во мода во „цивилизираниот свет“. Трпение. И тоа ќе се смени. Имаат литиум. Имаат злато.
Чекајте, зошто мораме да ги жалиме Авганистанките или Американките, без разлика дали се црни или бели, покрај живите Хрватки?
Кои се успешните Хрватки? Тоа се девојки кои се даваат на моќните политичари триесетина години постари од нив. Тие им се даваат, тие нив им даваат ѓердани, нараквици, прстени, станови, статус, пари во банка. Што беше прво? Талибанката или сопругата на претседателот на хрватската политичка партија? Младата Талибанка која треба да се омажи за старец или младата Хрватка која мора да јава некој хрватски политичар?
Талибанците своите девојки ги претепуваат до смрт. Нашите „бизнисмени“ и сопственици на големи јахти на кои се мотаат малите министри… Што мислите, колку заработуваат Хрватките кои работат во продавниците на успешните, хрватски бизнисмени? Дали мислите дека нивната плата е доволна за да не гладуваат? Зошто тие не се тема на нашите портали? Што беше прво? Талибанецот или хрватските јахтаџии? Талибанците или оној џуџест министер во Хрватска кој „тивко“ ги убива сиромашните, без оглед на полот? Хрватските медиуми не ги коментираат злосторствата на нашите политичари* кои преминаа во масакр. Тие не се, нели, не дај Боже, Талибанци.
Да не ја ширам приказната, нема разлика помеѓу Талибанците во Авганистан и Талибанците во Америка и Хрватска. Таму луѓето не се бунат. Сакаат да побегнат кај нас. Кај нас луѓето не се бунат. Бегаат во Ирска. Во Ирска, луѓето не се бунат, тие бегаат во…
Денешните тркачи со оловни нозе не разбираат. За нив нема земја. Каде и да се, каде и да побегнат, до смртта ќе тапкаат на стартот. Сите ние толку мали под ѕвездите никогаш не смееме да прашуваме, каде е ѕвездата што ќе блесне само за нас. Се бориме, бегаме, се надеваме, се валкаме, паѓаме, се креваме во морничавата, доживотна борба за гол опстанок. Нема ѕвезди на нашето небо.
