Аниса Ејуп Беќировиќ-Трчевска е мајка на Адам кој има нискофункционален аутизам, како и на Роман кој е дете со типичен развој. „Не ме викај аутист – моето име е Адам“ е насловот на новата книга што таа ја напиша и објави, а која го опишува животот на нејзиното дете низ серија раскази. Љубовта кон своето дете ја однело во Германија, но Аниса постојано говори за тоа што е потребно да се направи кај нас за да им се олесни животот на семејствата кои имаат дечиња со атипичен развој.
– Насловот на мојата книга е симболичен и упатува на содржината во неа. Се состои од 21 расказ, секој расказ е за еден ден од животот на Адам. Со пристигнување на Адам во мојот живот, моја мисија стана подигнувањето на јавната свест за целокупната состојба на овие лица, особено затоа што аутизмот како состојба е најтешка. Во мојата прва книга „Јас и аутизмот“ споделувам едно истражување кое вели дека родтелите на дете со нискофункционален аутизам доживуваат поголем стрес од војниците учесници во некоја војна. Кога војниците ќе се вратат од военото поле, имаат психолошка подршка, а родителите на дете со аутизам немаат никаква подршка. До крајот на својот живот овие родители живеат без привилегијата нивното дете да живее безгрижно, верувам дека и јас со последната воздишка ќе размислувам што со моето дете после мене. – вели Аниса.
Проблемите со кои секојдневно се соочуваат децата со аутизам и нивните семејства во Македонија се зголемува. Покрај институционалните проблеми тука се и општествените предрасуди.
– Мојата книга се вика „Не ме викај аутист – моето име е Адам“ , нема потреба од користење на некои погрдни зборови, сите имаме име. Зборот аутистичен е една од поубавите придавки која овие лица ја добиваат. Но да сме искрени, малумниот и ретардираниот се најчестите придавки со кои се нарекуваат децата со аутизам. Свеста е ниска кај нас, може затоа што не сме доволно едуцирани. Аутизмот е релативно нова појава, нов термин и поим и во стручната литература.- објаснува Аниса.
Мајката на Адам е жена борец, за себе и за своите деца. Но за останатите порачува да не се плашат од контактот со аутистично дете, тоа не е заразно.
– Се уште има луѓе за кои поимот аутизам претставува нешто мистично, ја има таа обвитканост со страв, со нешто ужасно, па дури и нешто што е заразно и треба да се плашат ио стојат настрана од тоа. Нема потреба, навистина, овие лица се посебни, иако во јавност ќе ги видите нивните испади, неконтролирано дерење, удирање, прпелкање по земја, не помислувајте дека тие се невоспитани, па и родителите со нив, не судете пред време.
Предрасуди, осуди, неприфаќање, соочување, се само дел од емоциите кои владеат во 21 расказ кои се исповед на Аниса.
– Модерно издание на Зоки Поки, со кратки раскази од нашето секојдневие, препорачана за сите од 7 до 77 годишна возраст. Во еден расказ се споменува и најдобриот другар на Адам, Мартин Терзиевски, кој уште од прво одделение беше со мојот син. Адам сакаше да јаде многу, па имаше случаи кога им ја земаше храната на децата, но тука беше Мартин за да го врати во училница. Има и еден расказ со наслов ,, Мојот ангел чувар има име, се вика Белма Хасич “, уште една личност од другарството на Адам, што е уште еден доказ дека децата се многу искрени и секогаш без предрасуди ги прифаќаат различностите.- раскажува Аниса.
Ограничените можности за инклузија на Адам во македонското општество ја натерале оваа мајка да ги спакува куферите и да побара подобри можности за својот син во Германија.
– Адам заслужува достоинствен живот и среќна иднина. Кога ќе се роди детето со попреченост, вие ја планирате иднината, мора точно да му го трасирате патот. Во Македонија и на Балканот воопшто, немаме системско решение за овој тип на семејства, а во Германија има можност детето да биде цел ден во училиште. Секој ден има третмани. Адам нема да знае математика или географија, но сепак се работи на развој на неговите животни вештини. Родителите не треба да земаат кредити за третманите на детето, во Германија тоа е должност на државата. Мојот Адам можеби никогаш нема да прозбори и да рече „мамо, те сакам“, но бараме алтернативни начини за да имаме некоја комуникација.
