Имаа филмска љубовна приказна, пороците за малку ќе ги разделеа, а Патрик Свејзи и Лиса Ними сепак останаа заедно до неговата смрт. Тој почина додека сакана го држеше за рака.
Таа 1970 година во Хјустон, Тексас, Лиса Ними имаше четиринаесет години кога влезе во танцовото студио на нејзината мајка и го виде. Патрик Свејзи, осумнаесетгодишник полн со страст и суров талент, се движеше како гравитацијата да не важеше за него. Тие беа само деца, но тој ден започна нешто што ќе ги дефинираше нивните животи“, објави stil.kurir.rs
Се венчаа на 12 јуни 1975 година. Лиса имаше деветнаесет години, Патрик дваесет и две. Немаа ништо друго освен соништа, уништен автомобил и непоколеблива вера еден во друг. Се бореа со години, Патрик прифаќајќи секоја работа што можеше да ја најде. Лиса танцуваше, подучуваше, ги поддржуваше двајцата кога аудициите пресушија. Беа без пари, исцрпени, но апсолутно сигурни дека ќе успеат.
Потоа дојде 1987 година. „Валкан танц“ експлодираше низ Америка. Одеднаш, Патрик Свејзи повеќе не беше само актер. Тој беше феномен, секс симбол и една од најголемите ѕвезди во Холивуд. И нивниот брак почна да се распаѓа.
Славата не ги создаде демоните на Патрик, таа ги засили. Пиењето стануваше сè полошо, доцните излегувања се множеа, дистанцата меѓу нив стануваше сè поголема со секоја премиера, со секоја насловна страница на списание, со секоја жена што го „голташе“ со очите.
Лиза се бореше за нивниот брак, но не можеш да се бориш против нечија зависност. Можеш само да одлучиш дали да останеш или да се спасиш себеси. Имаше разделби, разговори што завршуваа во тишина, ноќи кога Лиза се прашуваше дали љубовта е доволна и во неколку наврати речиси и не беше.
Но, Патрик направи избор. Не еднаш, туку одново и одново. Тој почна со третмани, отиде на терапија, ја направи бруталната, негламурозна работа да се отрезни и да остане трезен. Тоа не беше холивудска трансформација, немаше ниту еден момент кога сè стана совршено, лекувањето траеше со години.
И Лиза остана, не затоа што беше лесно, не затоа што болката исчезна, туку затоа што го виде како се обидува и го сакаше момчето во танцовото студио премногу за да го остави човекот што се бореше да се врати кај неа.
Тие повторно создаваа заедно, во 2003 година Лиза го режираше „Последниот танц“, филм за двајца танчари кои ја обновуваат својата врска по години разделба, во кој Патрик глумеше. Не беше само филм, туку нивно сведоштво: Преживеавме.
Потоа јануари 2008 година – Ррак на панкреас. Стадиум 4. Вид на дијагноза што не остава простор за надеж.
Лекарите му дадоа на Патрик неколку месеци живот. Тој живееше уште дваесет. Лиза стана негов негувател со полно работно време, без асистенти, без медицински сестри кои ја преземаа ноќната смена. Само таа, девојката од танцовото студио, сега сопруга која го држи за рака својот сопруг низ незамисливото.
Таа го хранеше кога не можеше да јаде, го капеше кога не можеше да стои, му читаше кога болката беше премногу силна за да се зборува. Таа остана со него до крајот.
14 септември 2009 година Патрик Свејзи почина во нивниот дом додека Лиза го држеше за рака. Триесет и четири години брак, низ слава што можеше да ги уништи, низ зависност што речиси ги уништи, низ болест што одзеде сè освен самата љубов.
По неговата смрт, некој ја праша Лиза како издржале толку долго кога толку многу холивудски бракови се распаѓаат. Нејзиниот одговор беше едноставен: „Никогаш не престанавме да се избираме еден со друг.“ Ниту еднаш, ниту кога беше тешко, ниту кога беше полесно да се замине, ниту кога смртта доаѓаше, а останувањето значеше гледање како некој што го сакаш исчезнува. Тие се избраа еден со друг!
Патрик Свејзи ќе биде запаметен како Џони Касл, како Боди, како Сем Вит. Како човекот што направи цела генерација да се вљуби во танцот и епската романса.
Но, Лиза го памети како осумнаесетгодишно момче во студиото на неговата мајка, актер кој се борел и верувал во невозможни соништа, сопруг кој се борел со своите демони затоа што вредело да се бори за неа.
Не беше бајка, бајките се лесни, ова беше љубовна приказна, од типот каде што љубовта не победува првиот ден, каде што се потребни триесет и четири години борба, распаѓање, обновување и меѓусебно избирање.
