Смртта на историчарот на уметност Видоје Ристовиќ за неговата сопруга Николина Пишек ја отвори Пандорината кутија на проблеми затоа што не само што ја уништи тоа што го загуби сопругот, туку и што стана самохрана мајка на две девојчиња, а дополнително водителката доживеа низа непријатности од нејзиниот свекор Витор Ристовиќ, попознат како Миша Гроф.
Николина сега за прв пат прозборе за настаните кои претходеа на смртта на Видоје, како и за плановите кои беа прекинати со неговото прерано заминување.
Таа прво призна како се справува со животот по смртта на нејзиниот сопруг:
– Никогаш не се носите најдобро со тоа. Нема загуба со која можете добро да се справите. Загубата е загуба. Дополнителен проблем ми е што не успеав да ја процесуирам ниту една година подоцна. Има уште утра кога се будам и не сфаќам што се случило и колку работите се промениле. Можеби е добро што се ми се случува со таква брзина, што немам време да размислувам. Одвреме-навреме се плашам дека наеднаш ќе се случи она што мора да се процесуира. Ќе налета само од себе. Хаосот што ми се случи не ми даде шанса да бидам со себе и да се носам со моите емоции. Да ги ставам работите на свое место, туку насилно ги туркам на некои нови места. Се трудам никој, мислам на моите деца, особено на мојата најмлада ќерка, да не ја забележи мојата тага – изјави водителката за „Слободна Далмација“.
Николина понатаму зборуваше за плановите кои ги имала со Видоје:
– Се беше исклучително тешко. Да се најдеш на нов почеток. Во мигот кога тоа се случи требаше да се преселиме во нов животен простор, среќни поради иднината пред нас далеку од некоја токсична средина за која сега видовте дека е во Белград. За жал, не успеавме. Токму кога се радував на еден нов почеток, се случи еден поинаков почеток. Навистина се морав да почнам од почеток, а тоа беше тешко – вели Николина и нагласува дека сите имале по нешто да кажат по смртта на Видоје, и дека притисокот од јавноста ѝ бил најтежок. А реалноста уште потешка.
Но таа вели дека собрала сили да тргне понатаму.
– Важно е да се оди ден по ден, чекор по чекор. Не смееш да гледаш во насока на планината на која мораш да се качиш зашто тоа може да те демотивира. Но ако гледаш во нозете, тогаш го гледаш само тој чекор што го правиш и тогаш во еден миг гледаш зад себе и гледаш колкав пат всушност си поминал. Тоа е единствен начин како тоа може да се истурка – заклучува Пишек.
