Нобеловецот Иво Андриќ е едно од најголемите имиња на просторот на поранешна Југославија. За неговите дела и живот се знае многу. Непоправливо меланхоличен, мистериозен, елегантен, далечен. Но, полн љубов!
Дали сте знаеле која била неговата најголема љубов? Таа жена, таа љубов, која ја чекал половина живот. Која е таа жена? Која е таа љубов? Која е Милица Бабиќ?
View this post on Instagram
Милица Бабиќ е родена на 2 септември 1909 година во Босански Шамац. Била ќерка на богатиот трговец Стеван и Борка. Уште како дете покажала уметнички склоности, па нејзиниот татко ја испратил во Виена на школување. Таму студирала на Факултетот за применета уметност, а подоцна специјализирала за театарски и модни костими. Во 1931 година Милица доаѓа во Белград и станува костимограф, односно костимограф во Народниот театар.
Во тоа време се омажила за Ненад Јовановиќ, угледен новинар и преведувач, а во 1939 година со него се преселила во Берлин, каде што и го запознала Иво. Ненад во Берлин бил назначен за аташе за печат. Бидејќи Милица не можела да биде само сопруга на аташето, во Берлин работела како моден дописник за „Политика“.
View this post on Instagram
Втората светска војна била тешка и за Ненад, кој добар дел од војната го поминал во логорот „Дахау“, и за неа. Меѓутоа, кога земјата била ослободена, театарскиот живот во Белград цветал и така Милица можела да го покаже својот талент. Во општата сиромаштија, таа правела костими само од желба, имагинација и креативност.
Андриќ бил пријател на оваа двојка и до смртта на Ненад копнеел по Милица, која била негова инспирација и љубов. Во писмата што ги испратил до оваа двојка, Андриќ се потпишувал како Мандарин, бидејќи таа му го дала тој прекар.
View this post on Instagram
По речиси 20 години пријателство, во 1957 година, Ненад починал. Писателот веќе не знаел како да ја сокрие љубовта кон Милица, па само една година подоцна Иво и Милица се венчале. Тогаш открил дека Милица е всушност „Јелена, жената која не постои“. Тоа не е плод на имагинацијата, туку плод на неговиот повеќедецениски копнеж по Милица.
Милица била со него во еден од најважните моменти во неговиот живот – на свеченоста по повод доделувањето на Нобеловата награда за литература, во 1961 година. Нивната врска, за жал, траела многу пократко од копнежот и чекањето. Милица починала во 1968 година.
View this post on Instagram
Тогаш Андриќ напишал: „Сега гледам – нашата судбина е да гориме. Секогаш го чувствував светот и себеси во него, иако немав секогаш сила или способност да ја погледнам таа вистина во очи и мирно да ја прифатам. Сега, кога сета моја добрина изгоре за миг, јасно гледам: сè што се раѓа на земјата и живее под сонцето заминува по тој пат. И нема потреба да барате причина, значење или објаснување“.
По нејзиното трагично заминување, тој целосно се повлекол, избегнувал друштво и настани, а неговото здравје станувало сè послабо. Седум години подоцна, во 1975 година, Андриќ починал. Неговата урна била положена во Алејата на заслужните граѓани, покрај гробот на неговата единствена љубов.
View this post on Instagram
Иво Андриќ зад себе остави безвременски дела кои имаат универзална вредност, а остави и драга од неговата љубов со Милица Бабиќ, за која до ден денес се пишува и зборува.
