Пејачката Јосипа Лисац зборуваше за својата најголема љубов, Карло Метикош и откри дали планира да се пензионира. Таа вели дека не би променила ниту еден дел од својата кариера.
„Никогаш. Го запознав Карло. Тој ми ги даде најубавите песни. Што повеќе би можела да посакам? Среќна сум“, изјави таа за списанието „ИН“.
Тој еднаш ја опиша како „нежно ѕверче“, кое се трансформира во единствена емоција на сцената.
„Па, мислам дека малку се смалив. Не, дефинитивно веќе не сум таа ѕверка – тоа е вистина. Но, тој го кажа тоа слатко, за да ме опише: „Таа е толку кревка, нежна, но излегува на сцената и се претвора во ѕвер“. Па луѓето се смееја – беше прекрасно“, рече таа.
За пензионирањето
Таа не размислува за пензионирањето како другите.
„Што значи тоа – музичка пензија? Па, јас немам работна музичка кариера, период на стаж. Добивате пензија ако имате период на стаж и ако работите некаде – а каде работам? Не сум вработена никаде. Во каква пензија треба да одам тогаш? Не разбирам. Знам на што мислите, бидејќи луѓето велат: „О, досадни се, нека се пензионираат“. Боже… смешно, морничаво и глупаво“, вели таа.
Се запознале кога имала 20 години
Карло Метикош бил хрватски музичар, а неговите песни забавувале неколку генерации во поранешна Југославија. Тој е добитник на наградата Порин, а работел како пејач, музичар и продуцент.
Јосипа и тој се запознале во Петриња во 1971 година, кога таа имала 20 години. Се заљубиле и набргу потоа почнале да живеат заедно. Пејачката често споменува дека Карло е заслужен за нејзиниот успех и дека тој ја создал. Нивната љубов послужила и како инспирација за нејзиниот прв албум, „Дневник еден љубов“, од 1973 година.
Починал на 10 декември 1991 година од срцев удар. Имал 51 година, а неговата смрт шокирала многумина, но најмногу Јосипа Лисац.
Потоа таа ѝ покажала на цела Хрватска и пошироко дека тој бил нејзината најголема инспирација, а за време на нејзините концерти секогаш се сеќава на него. На овој начин, можеби непланирано, Јосипа ја овековечила фигурата и делото на својот сопруг за подоцнежните генерации, кои го паметат повеќе како своја инспирација отколку како соло музичар
