На островот Тасос се наоѓа манастирот „Св. Архангел Михаил“ со речиси десет века историја. Манастирот чува и чудотворна икона на Свети Архангел Михаил, а во пештера во близина извира лековита вода.
Многубројни чуда се поврзани со ова светилиште и чудесното влијание на свети Архангел Михаил – од создавањето на манастирот до денес. Некои од нив, кои се случиле во 20-от и почетокот на 21-от век, се документирани и објавени во две книги достапни во манастирот. Ви пренесуваме три од овие приказни – честитајќи ви го празникот Свети Архангел Михаил, со желба еден ден да се поклоните во неговото свето живеалиште на островот Тасос.
Вистинска приказна на г-дин Георгиос М. (анонимноста е зачувана) од Солун, 11.08.2005 г.
Пред околу шест години, јас и мојата вереница летувавме во селото Потос на островот Тасос. Еден ден отидовме да бараме мирна плажа. Поминувајќи покрај манастирот, влеговме внатре, запаливме свеќа и продолживме кон една затскриена плажа. Во тој момент имаше само бројни странци и уште еден пар.
Морето беше многу мирно и пријатно за капење. Додека пливавме и се оддалечувавме од брегот, наеднаш почнаа да надоаѓаат големи бранови, кои нè удираа и нè влечеа кон внатрешноста на морето. Пливавме кон брегот, но морето не влечеше назад. Како спортист можам да пливам во сите стилови, но не можев да напредувам ниту еден метар. Ја туркав свршеницата напред, а брановите не вовлекуваа назад. Во еден момент таа ми рече: „Не можам повеќе да издржам“. Во тој момент ми поминаа илјада мисли – за давење, целиот живот и дека не можам да ја спасам девојката. Погледнав кон брегот и ги видов луѓето како точки. Мислев да им викнам на странците: „Помош! Помош!“ но беше невозможно да ме слушнат од морската врева, а јас бев толку далеку.
Во тој очаен момент, наеднаш, како молња ми блесна низ умот: „Манастирот, Архангел!“… Потоа ја свртев главата лево кон манастирот и од срце извикав: „Архангеле, помогни! “, без да бидам свесен што сакам. Тоа беше очајнички крик за помош.
Помошта дојде веднаш! Наеднаш морето се смири и почнавме, без да разбереме како, да излегуваме, пливајќи без напор. Допливавме до брегот многу возбудени, се прегрнавме без да можеме да зборуваме и веднаш отидовме во манастирот. Со солзи во очите запаливме голема свеќа и срдечно му се заблагодаривме на Архангелот за нашето спасение.
Враќајќи се во куќата во Потос, отворив книга на преподобниот Пајсиј, што ја читав во тоа време. (Забележувам дека бев верник, но немав жива врска со Црквата.) Така, случајно наидов на страницата на која се зборуваше за благодарност на Бога и Неговите услуги, како и за заветите. Тогаш ми падна на ум дека кога ќе се венчаме и ќе имаме момче, ќе го именуваме Михаил.
Попладнето излегов надвор и додека поминував покрај црквата во Потос, решив да влезам и да запалам свеќа. Внатре беа свештеникот и две жени кои разговараа со него, а мало момче трчаше низ црквата правејќи многу врева. Во моментот кога ја палев свеќата, слушнав една од жените како вели: „Михаил, не бегај, дојди овде!“. Моите први размислувања за иднината беа: „Кога и ако имам момче, ќе го именувам Михаил“. Така и се случи. Со помош на Архангел Михаил, нашето прво дете беше девојче, а второто момче – и му го дадовме името Михаил.
Овој факт на нашето спасение од Архангелот претставува пресвртница во нашите животи, бидејќи оттогаш се обративме кон Бога, почнавме да се исповедаме, влеговме во животот на Црквата и сме многу среќни.
Вистинска приказна на г-ѓа Евангелија Јоану Цанопулу од Еани Козанис, септември 2005 година:
Бевме во брак 13 години, но немавме деца. Лекарите не ни дадоа надеж. Случајно во моите раце падна книшка со историјата на манастирот и опишаните чуда на Архангел Михаил. Кога го прочитавме, јас и мојот сопруг решивме да дојдеме да му се поклониме и да го замолиме за дете.
Беше 30 јануари 2000 година кога со многу верба и љубов за првпат пристигнавме во манастирот и покрај лошото зимско време. Му се поклонивме на Архангелот, усрдно се помоливме, се исповедавме и во недела наутро бевме на богослужба. Свештеникот не прекрсти со Светиот нокт (ноктот на Архангел Михаил кој тука се чува) и веднаш потоа тргнавме кон Ајазмото (светите извори). Сестрите не задржаа бидејќи времето беше лошо и морето немирно.
Кога стигнавме до пештерата, влеговме внатре и сакавме да ја запалиме свеќата, но немавме запалка. Најдовме само неколку стапчиња влажни од водата, кои логично не би се запалиле. Зедовме влажно кибритче, го пробавме и наеднаш се запали и ја запали свеќата. Ова беше првото нешто што не изненади и стана предвесник на радоста што Архангел ќе ни ја даде. Втората работа што ме изненади беше ова – Долго време боледувам од болки во грбот и ме мачеше овој проблем. Враќајќи се од изворите, и покрај заморот од искачувањето по карпите, болките престанаа како исечени со нож и не се појавија до денес.
Големото чудо за нас беше што во таа година – без лекарска помош – Архангелот не благослови со среќно машко бебе кое сега има четири години. И така, според нашите сили, доаѓаме кај него почесто и му го носиме детето со благодарност за овој негов голем дар.
Вистинска приказна на Јоанис Хамоксарас Николау од Лименарија, 20 октомври 2005 година:
Јас се викам Хамосарас Јоанис и сум од Лименарија. На 17 август имав сообраќајна несреќа. Доаѓав со мотор од Лименарија до Потос и наидов на стадо овци. Излетав од моторот меѓу овците, ги стигнав, но многу лошо се удрив. Ме примија во болница, каде ми дијагностицираа оштетување на мозокот. Животот ми беше во опасност.
Останав на одделението за интензивна нега пет дена во несвест. Додека бев таму имав визија дека сум во темна пештера со камења наоколу и чувствував страв и тага што бев таму. Одеднаш застанав збунет и неподвижен, гледам – внатре мал котел и страшен ѓавол пред мене со трозабец во раката. Се осмелив да му кажам:
– Како завршив овде?
Тој ми рече: Сега ќе те убијам.
– Како ќе ме убиеш?!
– Ќе те сварам во овој казан.
Тогаш му одговорив:
– Не се вклопувам внатре, не можеш ли да видиш каков сум?
Ми кажа:
„Ќе те собере“, и веднаш го подигна трозабецот да ме убие.
Во тој момент се појави свети Архангел Михаил и му извика: „Нема да го допреш детето!“. И тогаш Архангелот го уби ѓаволот со својот меч, а во исто време исчезна и ѓаволот и котелот и пештерата. Се свртев да го видам Архангел Михаил за да му се заблагодарам што ме спаси, но и тој се изгуби.
Потоа се разбудив. Од тој момент мојата состојба почна да се подобрува, почнав да комуницирам со другите, а денес сум сосема добро. Дојдов да му се заблагодарам за ова негово големо чудо. Сакам да го запишеш во книгата за другите да веруваат.
