Исидора Бјелица почина на 5 август 2020 година поради долга и тешка болест. Таа беше во брак со Небојша Пајкиќ и зад себе остави две деца, Лав Григорил и Вила Еванѓелина. Денес се навршуваат пет години од смртта на писателката и авторка Исидора Бјелица, која зад себе остави неутешен сопруг и две деца.
Бјелица загуби тешка и долготрајна битка со ужасната болест, а членовите на нејзиното семејство беа со неа до самиот крај.
Семејството е неутешно
На првата годишнина од нејзината смрт, нејзиниот син, Лав Пајкиќ, за Курир зборуваше за болката и огромната тага.
– Луѓето често ни велат дека времето ги лечи сите болки, но по една година, имаме впечаток дека празнината создадена со заминувањето на Исидора станува сè поголема. Мама често ги организираше патувањата на нашето семејство, а ние сега се тешиме со фотографиите и спомените од тие прекрасни патувања, како и од времето што го поминавме заедно – рече Лав и додаде:
– Со оглед на тоа што Исидора херојски се бореше со таа ужасна болест, ние гледаме утеха и во фактот дека таа повеќе не страда и конечно се одмара од болката и страдањето, тоа е емоција што само семејствата што поминале низ слични трагедии ќе ја разберат. Секој ден мислиме на неа и ги негуваме нашите заеднички спомени од некои убави времиња – заклучи Лав за Курир.
Кои се родителите на Исидора Бјелица?
Исидора никогаш не криеше колку била блиска со својот татко:
– Ако требаше да бирам меѓу милион татковци, сепак би го избрала татко ми – еднаш напиша таа на социјалните мрежи.
Писмо од Небојша Пајкиќ
По нејзината смрт, нејзиниот сопруг напиша отворено писмо за последните денови на Исидора, а ова се само дел од извадоците.
„Ќе ја искористам оваа колумна за да напишам писмо кое се надевам дека Исидора нема да го прочита, бидејќи би ми се налутила ако бев толку отворен со тебе. Само драгиот Бог знае колку болка, терапија, игли, отров и операции издржала во овие две години“, напиша Небојша Пајкиќ, сопруг на Исидора Бјелица, во својата колумна од 2015 година во „Вечерње новости“, опишувајќи ја ужасната борба на неговата сопруга со најтешката болест, со надеж дека таа сепак ќе биде излечена со помош на луѓе со добра волја.
„Секој пат, повторно воскреснувајќи како феникс кога сите мислеа дека е завршено. Денови и денови по најтешките терапии, кога мислеше дека едноставно не може повеќе да издржи, само гледајќи ги нашите деца, не знам каде или како најде нова сила да издржи, да се обиде да преживее за нив, велејќи дека се премногу млади за да останат без мајка во овој паднат свет… Сè се случи прерано и премногу ненадејно. Кога отиде на лекар затоа што нејзините симптоми личеа на рак, гинекологот во приватна клиника ѝ рече дека е хормонално нарушување и ја лекуваше за тоа. Така дојде, онаа што секогаш одеше на редовни прегледи до стадиум 3б од најагресивниот рак на јајниците, кој може, особено кога организмот е млад, да доведе до тешки метастази за еден месец… По првата операција, таа се потруди најдобро што можеше, се подложи на ригорозни терапии, потоа кога се врати, ја издржа најтешката хемотерапија, а сега кога се врати пред еден месец и кога беше, црниот дроб ѝ беше зафатен, а стомакот ѝ беше полн со вода, кога сите мавтаа дека е завршено, таа…“ рече: „Не можам да ги оставам уште, Небојша, не можам“… И така, по трет пат, започна натчовечката борба за духот и телото… Ноќи и ноќи таа се молеше на Света Богородица да ѝ помогне. Исидора вели дека кога не може да размислува и да каже ништо поради ужасни болки и вода во стомакот, таа само ја повикуваше Дева Марија… Така беше сега и повторно почна да се случува чудо, водата се повлекува, метастазите се повлекуваат, а потоа доби алергии. Бевме на работ да се извлечеме по трет пат, а потоа доби алергии…
Единствениот излез беше во IPT терапија во Швајцарија, но по две и пол години болест продавајќи сè што имавме, немавме каде да платиме за тоа. Исидора секогаш криеше колку се мачевме сите овие години, сакаше да се шегува дека живее како штурец и работи како мравка… Седевме и размислувавме што да правиме… Продадовме сè што имаше вредност, и за две години никој не сакаше да го купи нашиот таван без лифт затоа што не беше лесно да се искачи до 5-ти кат…
Таа плачеше ноќе… Сега за среќа. Кога им понудивме на луѓето да испраќаат книги за нивниот придонес, некои напишаа – Исидора, отидов на лекар поради Спас и така ми го спаси животот, други, твоите книги ме утешија за време на хемотерапијата, тоа е мојот подарок, други – твоите емисии и смеа ме извлекоа од депресија цела деценија… Пораките доаѓаа од луѓе од целиот свет кои се молеа за мојата сопруга, и од најнесреќно семејство станавме најсреќно семејство, бидејќи со толку многу љубов, повеќе не можеш да бидеш сам, дури ни на работ на смртта.
