Ана Николиќ веќе со години е еден од најконтроверзните ликови на регионалната естрада – пејачка чиј пат од нежна девојка до дива во постојани скандали инспирира бројни коментари.
Овојпат, нејзината животна приказна доби посебна рефлексија преку емотивна објава на српскиот писател Стефан Симиќ.
Тој, низ лични сеќавања и впечатливи зборови, ја спореди Ана со „балканската Бритни Спирс“. Симиќ ја објави својата исповед на социјалните мрежи, а ние ја пренесуваме во целост:
Објавата на Стефан Симиќ:
„Ана Николиќ е од мојот роден град.
Живееше стотина метри од мене.
Јас сè уште дете, таа веќе девојка.
Се појави на Третиот канал, пееше невино, нежно.
Со затворени очи.
Никако налик на она подоцна.
Потоа сними некои хитови,
од кои не знам ниту еден.
Не беше тоа музиката што ја слушав.
Секогаш некои постари типови околу неа,
кои знаеја што е најдобро за неа.
Поточно за себе, покрај неа.
Потоа се омажи за некој Раста,
кој е мој врсник.
И почнаа сите тие скандали.
Од интервјуата остана жолтата печат.
Се сеќавам, еднаш.
Во нашиот крај.
Седев на клупа, покрај реката.
Таа нешто му зборуваше на некого.
Гледаш енергија, став, сила.
Цела гори да го освои светот.
Тогаш ѝ беа затворени очите додека пееше.
Денес широко отворени, но тажни и празни.
Вториот пат ја видов пред зградата,
како плаче.
Сè уште недопрена од животот.
ТВ ѕвезда, а јас дете, кое таа не го гледа.
Да имав тогаш храброст да ѝ кажам – пеј тивко, за нас, не за нив –
можеби денес поинаку ќе пееше.
Поминаа повеќе од 20 години од тогаш.
Сè тоа некаде исчезна.
И оној невиниот лик од почетокот.
А таа во борба да остане на пазарот.
Борба со менаџерите, бившите, публиката.
И таа и јас се занимаваме со песна.
И кој знае колку песни зад нас.
Само што нашите песни се разликуваат.
И животите.
Неа секој мораше да ја види.
Мене никој.
Уживав да бидам невидлив.
Веројатно така помалку те оштетуваат,
ти ја земаат душата,
те трошат.
И подолго траеш.
Можеше да пее некои други песни,
за некои други луѓе.
Тивко, нежно, како што почна,
каде музиката не е скандал, натегање за микрофон,
туку уживање за одбрани.
И по 20 години пак плаче.
Само што тогаш се криеше, никој да не ја види.
Сега тоа го снима,
и сака сите да видат.
Очaj, бес, крик.
Веројатно ѝ е полесно.
А не е.
Можеби само некој можеше нормално да ја сака.
Ништо повеќе.
Некој што би ја третирал како убава жена,
која убаво пее.
Не.
На сите им беше проект.
Старото друштво си замина, сите на своја страна.
А таа сама.
На крај остануваат песните.
Останува името на естрадата.
И празнината.
Која и понатаму би сакала некого да прегрне и сака.
Но џабе кога веќе не верува никому,
а сè помалку и себеси“.
