Во времето на индустриската револуција во Велика Британија и Ирска имало луѓе кои заработувале будејќи ги луѓето наутро бидејќи будилниците во тоа време не биле толку прецизни, а на многумина не им биле достапни.
Тоа беа луѓе што со себе носеле палка или краток стап за да тропнат на вратата или на прозорецот на клиентот. Стаповите често биле направени од бамбус и многу долги, за да можат да стигнат до прозорците на повисоките катови. Во некои случаи, наводно биле користени стаповите за исклучување на гасните светилки кои биле дел од уличното осветлување.
Работата најчесто ја извршувале постари мажи и жени, но забележено е дека и полицајците будејќи ги клиентите понекогаш успевале да заработат дополнителни пари за време на вообичаените утрински патроли. Некои од нив тропале додека не се уверат целосно дека клиентот се разбудил (барем додека не се појавил на прозорецот), иако во повеќето случаи било доволно да тропнат неколку пати на прозорецот и да продолжат понатаму. За тоа добивале по неколку пени неделно од своите клиенти.
Според некои записи, последниот „жив будилник“ била г-ѓа Моли Мур, ќерка на г-ѓа Мери Смит, која исто така ја работела таа работа и служела како модел за сликовница посветена на таа професијата. Мајката и ќерката користеле посебна техника, односно не тропале по прозорците. Наместо тоа, имале долга гумена цевка со отвор, со која „гаѓале“ во прозорците на своите клиенти.
Интересно е и тоа што рударите во малото гратче Ферихил, округот Дурам, на таблите од своите куќи пишувале со креда кога им почнуваат смените, за да можат „живите будилници“ да ги разбудат навреме. Тие плочи биле познати како распоред за будење.
