Животот понекогаш може да биде непредвидлив и да ве исфрли настрана од патот. Тие моменти за некого можат да бидат погубни, за некого нова пресвртница. Затоа ве запознаваме со Викторија Давидова, која има навистина инспиративна животна приказна.
– На 13 годишна возраст доживеав тешка сообраќајна несреќа. Бев 3 месеци во кома, кога ги отворив очите во болница, околу мене беше моето семејство, мојата најголема подршка. Бев долго време во количка, но благодарение на мојата упорност и физикална терапија успеав да станам – раскажува Викторија.
Токму пред нејзината полуматура, се здобила со тешки повреди. Но не се откажала, успеала да стане од количка и повторно да оди.
– Секој чекор во животот е борба, никогаш не смееме да се откажеме. Ако паднеме пак ќе станеме.
По 3 месеци поминати во кома Викторија, по будењето го загубила своето минато и сеќавања. Не ги препознавала ниту најблиските.
– Со слики, раскажување и разговори со моите родители и мојот брат успеав да се сетам која сум и каде припаѓам. Си го вратив животот назад. Се борев и успеав – вели Викторија.
Животот ѝ се променил комплетно, почнала повторно да учи за себе, но и за животот.
– Бев одлична ученичка и првенец на генерација. Тренирав кошарка и бев добра во тоа. Ме одбраа да играм за репрезентација. На мои 9 години бев и во Златибор да играм.
Упорноста, желбата за живот и подршката од најблиските за Викторија значеле многу за таа да се избори за својот живот.
– Без оглед што бев во количка, успеав, го надминав тоа. Но ништо без подршката од моите, посебно од мајка ми која бдееше над мене, дење и ноќе. Кога одев на терапии, таа беше со мене. Додека бев во инвалидската количка, моето мото беше : Можам, морам и ќе успеам! Така постигнав сè – ни раскажува Викторија.
Пред несреќата многу сакала да учи медицина и да им помага на луѓето. Сега пишува песни и преведува од англиски јазик. Таа доаѓа во Дневниот центар ,, Пролет ” откако е отворен и им помага на другите корисници, бидејќи има помалку попречености.
– Дома сè сама си работам. Сама правам се затоа што знам дека е за мене и за мое добро. Доаѓам во центарот и тука помагам. Имаме вежби, имаме тема која што ќе ја работиме, сите сме си заедно. Малку е еден ваков центар да има, треба да има повеќе. Тука сите си споделуваме се, и кога ни е тешко и кога сме среќни. Како едно семејство сме. Цртаме, пееме, танцуваме…
Некогаш еден збор е доволен за да ве крене од пепелта и повторно да ве врати во живот, борејки се за своите права, борејки се за себе. Викторија го направила тоа можела , морала и успеала да продолжи со животот заедно со своите најмили и најблиски.
ФОТО – ПРИВАТНА АРХИВА
