Слаѓана Милошевиќ почина во вторникот на 69-годишна возраст во Земунската болница по кратко и тешко боледување.
Стеван Стевановиќ, нејзиниот најдобар пријател со кој се дружат уште од основно училиште, за медиумите проговори за последните денови на авангардната уметница.
– Со Слаѓана првиот оркестар го имавме уште во седмо одделение во основно училиште. Тоа траеше две години, а потоа тргнавме во различни правци. Свиревме и во 1979 година неколку месеци. Цело време се дружевме, но со прекини кога беше во странство. Последнава година се гледавме речиси секој ден. Јас бев тој што се грижев за неа и за кучето, носев храна кога миленикот не беше кај мене, изјави на почетокот Стеван, а потоа ја опиша нивната последна средба.
– Слаѓана беше тврдоглава за терапии и лекари. Таа сама се лекуваше, беше тешко да и се спротивставиме. Се обидував да ја убедам и поради тоа дојде до расправија меѓу нас двајца. Од есен, буквално доаѓав два пати на ден затоа што беше болна. Не очекував дека вака ќе заврши. До последен миг бев оптимист. Ја повикав Брзата помош. Едвај ја убедив дека треба да оди во болница. Ја придружував до одделението за интензивна нега. Таму ме фати и ме стисна со двете раце и ми вика: „Помош, помош!“ Не сакала болници бидејќи имала лошо искуство. Но, персоналот во Земунската болница беше исклучително љубезен.
Стеван тврди дека, без разлика на тешката болест, Слаѓана имала големи планови:
– Слаѓана извесен период имаше лесен живот. Нејзе ѝ требаа три животи за да ги реализира сите нејзини планови. Таа и кога беше болна имаше планови. Планираше да оди на море. Ме замоли да одам со неа во мај. Ја испланирала и следната новогодишна ноќ. Таа имаше милион идеи. Таа започна сè, но не го заврши. Таа беше личност која сакаш перфекција, затоа и беше тешко да се соработува со неа, и за индивидуалните музичари и за оние кои беа професионални да го сработат тоа. Мораше да биде се по нејзино. Што се однесува до нејзиниот живот, нејзините почетоци беа тешки и во Русија, во Киев… Беше доста горчливо. Во последно време дури и многу се фотографиравме. Таа правеше толку многу фотографии што не можев ни да се свртам. Од тоа ми е преку глава. Не паѓаше во депресија, но понекогаш со оваа болест тоа ѝ се случуваше. Кога не можеше да работи, велеше: „Што ми треба ваков живот!“ Тогаш ја тешев дека има брат Горан, дека има куче, обожаватели, истакна Стеван за српски Курир.
Пријателот на Слаѓана откри дека е во контакт со братот на Слаѓана, Горан Милошевиќ.
– Вчера цело попладне бев кај нејзиниот брат, до доцна во ноќта бев со него. Сега спие. Чекам сега да се разбуди, реков нема да го будам. Сакам да го посетам. Таа не се чувствуваше разбрана овде. Не сите го разбираа тоа. Луѓето кои рекоа нешто лошо за неа главно не ја познаваа или не ја разбираа. Беше исклучително силна личност, стабилна, но можеше да се разнежни, беше чувствителна. Јас на пример и носам појадок, таа го зема и плаче и ми вели: „Знаеш ли колку бебиња се гладни во моментов? – со солзи зборуваше за српски „Курир“ најдобриот пријател на Милошевиќ.
