На крајот, Мино Раиола не успеа -италијанскиот агент почина на 54-годишна возраст. Но кој беше Мино Раиола и каква е неговата животна приказна?
Мино Раиола беше многу поинаков од она што изгледаше и навистина погрешната перцепција што другите ја имаа за него го изгради неговото богатство: „Мајка ми секогаш ми велеше: Мино, дотерај се. Но, со елегантна облека се чувствував непријатно. Вец среќен кога ќе се појавев во маица и шорцеви: ме земаа за будала, а потценетото водење на преговори е неверојатна предност“. „Фајненшл тајмс“ напиша дека „кога би ја погодиле работата на Мино Раиола од изгледот и облеката, би рекле: келнер на провинциска пицерија на слободен ден“, но тој никогаш не се срамел од истакнатиот стомак, на флип-апостолките, на брадата никогаш свежо избричена. „Да, јас сум роден како келнер, а не како пица готвач како што многумина велеа за да ме понижат. Како да има нешто лошо во тоа да си пица-мајстор или келнер,“, своевремео рече.
Уметноста на посредувањето ја научил во пицерија во Неапол
Раиола зборуваше седум јазици (холандски, неговиот мајчин јазик, италијански, француски, шпански, англиски, германски и португалски), студирал право без сепак да дипломира, „затоа што на дваесет години веќе бев милионер и можев да си дозволам да престанам да размислувам за пари“. Неговото семејство било од Ночера, се преселиле во Харлем, мал град на периферијата на Амстердам, во 1968 година, кога Мино сè уште бил бебе, каде татко му ја отворил пицеријата Наполи во Гроте Маркт, прекрасниот плоштад на пазар во сенка на готска катедрала. Раиола пораснал таму и почнал како дете да им помага на своите родители, прво во кујната („Ги миев садовите, што друго би можел да направам? Сè уште сакам да го правам тоа, ми носи еден вид смиеност кога ги чистам работите, го гледаш моменталниот резултат на твоето работа“), а потоа помагал во трпезаријата, каде што го усоврши својот талент: „Со вртење околу масите научив да ги разбирам луѓето“, а пред се нивните потреби. Ги седувал оние кои се сами на блиски седишта, го менувал јазикот по потреба и се прилагодувал кон оној кој е пред него, ги меморирал вкусовите и преференциите, персонализираните менија, на прв поглед погодувал дали треба да биде дискретен или разговорлив, накратко, научил како да ги третира луѓето додека татко му печел пици.
Од извезувач на сијалици до „извезувач“ на фудбалери
Во меѓувреме играл фудбал во Харлем, и на 19 години во слободно време веќе бил откривач на таленти, иако парите не ги заработувал со ангажирање на играчите, туку со основање компанија „Интермецо“, која извезувала сијалици за лалиња и увезувала прехранбени производи кои се продавале во италијанските ресторани во Холандија, бидејќи многу од нив се жалеле на добавувачите: практично Раиола станал нивен агент. Откако Интермецо станала стабилна компанија ја продал на Харлем Мекдоналдс за луда сума. И во одреден момент, како што правел со лалињата, тој почна да извезува фудбалери, бидејќи почнал да се дружи со сите клубови во Амстердам: првата операција била трансферот од Ајакс во Фоџа на холандскиот напаѓач – крило Брајан Рој на кого му се придружил во Пуља сè додека неговиот клиент не можел да почне да зборува на италијански. Тој разбра дека за да ги задржи играчите блиску не е доволно да ги натера да потпишат добри договори, туку пред се треба да им помогне во секојдневните работи.
За време на престојот во Фоџа се запознал со Земан, со кого поминувал цели вечери разговарајќи за фудбалот. Сакал играч кој дрибла како Марадона, кој трча 17 километри на натпревар и тренира како фанатик. Му рекле дека таков играч не постои. Но, Мино се нафатил да го најде, ја заобиколил Европа барајќи го и во одреден момент го нашол. Три години подоцна го донел во Лацио – извесен Павел Недвед, „кој имаше само еден недостаток: тој беше убеден дека не треба да биде силен, инаку ќе освои три Златни топки“.
Ибрахимовиќ, неговиот омилен „син“
Недвед беше бравата што му ги отвори вратите на големиот фудбал на Раиола заедно со Ибрахимовиќ, неговиот омилен „син“. „Можете да ги отстраните наводниците, бидејќи за да разберам како да се грижам за моите играчи, секогаш се прашувам: што би правел ако тие беа мои деца?“. Затоа тој секогаш ги избираше своите клиенти, фокусирајќи се на емоционалниот афинитет, како и на квалитетот на играчот. Со некој, како Лукаку, не се „поврза“ емотивно и брзо се разделија, со многу други врската достигна длабоки слоеви на интимност, а со Ибра повеќе од сите. Првиот пат кога се сретнале, во Амстердам (ги запознал Египјанецот Мидо, клиент на пицеријата), Златан бил младо момче веќе полно со ароганција, амбиции и работи кои го декретирале неговиот статусен симбол како фудбалер. „Дали сакаш да станеш богат или најдобар на светот?“ го прашал Мино. „Ако одговорот е вториот, веднаш продај го тој часовник, тој накит и тој голем автомобил и тренирај трипати повеќе од сега“. Никој никогаш не се осмелил и нема да се осмели вака да му зборува на Ибрахимовиќ, оној кој кога влегол во соблекувалната на Ајакс за прв пат рекол „Јас сум Златан, а кој к*р си ти?“. Но, Ибра го послушал Мино, почнувајќи да станува тоа што ќе стане. „Имам играчи, како него, кои ми се јавуваат три пати на ден и други, како Матуиди, кои го прават тоа три пати годишно, но врската е многу блиска со сите“ – рекол Мино.
Уникатно парче во матната фудбалска галаксија
Раиола беше уникатно парче, во матната галаксија на обвинители, агенти, посредници, олеснувачи кои го населуваат светот на фудбалот во обид да го искористат сечиј дел од приходот. „Среќен сум кога се расправам со тренерите или со спортски директори, бидејќи тоа значи дека добро си ја работам работата“. Предноста на Мино е и во тоа што никогаш не создал некаков „клуб Раиола“, додека светот е полн со компании со повеќе или помалку скриена сопственост, само помислете на Хорхе Мендеш, за кој се вели дека директно или индиректно управува со најмалку десетина тимовите меѓу Англија, Португалија и Франција. Мино купил мала компанија во Бразил, во Санта Катерина, во обид да ја направи мост меѓу Јужна Америка и Европа: тоа траело неколку години, а потоа се ослободил од неа. Тој, исто така, секогаш одбивал посредување: „Мојата работа е да им помагам на играчите, а не на менаџерите“. Тој е еден од ретките што не седел на две столици истоврмено.
Не зависи од мене дали ќе станеш шампион, туку од тебе
Заработил многу пари. Неодамна тој заработуваше 80-90 милиони годишно во провизии, но неговата компанија остана на занаетчиско ниво, со четворица вработени, неколку дописници низ Европа, неговиот братучед Енцо кој се занимава со италијанскиот пазар и десна рака, Бразилецот. Адвокатката Рафаела Пимента, до последниве месеци ги водеше преговорите во негово име, почнувајќи од оној за Халанд. „Ние сме Семејна канцеларија, единствени во светот на фудбалот“. Седиштето е во Монтекарло, во зграда без траги на луксуз во Бувелар д’Италија, веднаш зад француската граница: четири соби, сала за состаноци, неговата канцеларија со биро, компјутер. На ѕидовите, врамени, плакатите на филмовите од 007 („Мојот мит“), страниците на весникот што ги раскажуваше подвизите на „неговите“ играчи и нивните дресови со автограм и посветеност, како оној на Кин: „Мино , што ќе ме направи ѕвезда“, иако многу пати му објаснуваше дека „не зависи од мене дали ќе станеш шампион, туку од тебе“.
View this post on Instagram
Метод Раиола
Раиола се дефинираше себеси како агент „по мерка“, скроен по мерка за неговата клиентела: прво го идентификуваше најпогодниот клуб за играчот, а потоа се обиде да го максимизира профитот, никогаш обратно. Затоа во Јуве го донесе многу младиот Погба („Реал го сакаше, но ќе имаше само уште еден“), младиот Де Лигт („Беше од суштинско значење да земе лекции од Бонучи и Кјелини“), но не и Феноменот Халанд, бидејќи знаеше дека во Италија 20-годишен напаѓач ќе го натера да скапе на клупата. Промените во кариерата на Халанд се совршен опис на методот Раиола: кога Норвежанецот почна да се открива во Молде, а веќе привлече половина од очите на Европа кон него, тој претпочиташе да го однесе во Салцбург, мал клуб, клуб на осумнаесетгодишници, играјќи за пехари и вежбајќи офанзивен фудбал, откажувајќи се од големи пари. Една година подоцна тој го пресели во Дортмунд по цена од клаузулата (20 милиони), иако многу побогатите клубови му понудија многу повеќе за него. Но тој мислеше дека токму овој клуб му одговара -тим ориентиран кон младите луѓе и офанзивна игра, но со повисоки меѓународни амбиции, идеална средна фаза за норвешкиот играч, кој всушност продолжи да се подобрува и постигнува голови еден по друг. Тој им наметна на Германците релативно ниска клаузула (75 милиони) и ограничување да остане во Бундеслигата најмалку две години, за постепено да го комплетираат созревањето. На овој начин, следното лето Халанд веќе бил совршено подготвен за дефинитивниот квалитативен скок и може да оди каде што сака. А со оглед на тоа што цената на неговата картичка била ниска (пазарната вредност не е помала од 150 милиони), маргините на преговарањето за плата и провизии ќе бидат енормно поголеми. Така, на крајот сите ќе имаат добивка од тоа: играчот, сите клубови низ кои поминал, кои имаа голови и капитални добивки во изобилство, и секако Раиола.
Телефонскиот повик на Балотели
Има играчи кои го проколнале повеќе од другите, како Балотели: „Неговиот проблем е што приоритет никогаш не му била кариерата. Од моја страна, згрешив што го доведов во Милан: Морав да го убедам да остане во Сити“. Кога живеел во Манчестер, Марио еднаш среде ноќ му се јавил: „Мино, куќата се запали“. Раиола воздивнал, ги превртел очите и мирно одговорил: „Ме трога што знам дека првата личност на која помисли да побараш помош сум јас, но можеби е подобро прво да им кажеш на пожарникарите“. „Благодарам, Мино: секогаш знаеш да го дадеш вистинскиот совет“. За своите момци правеше сè и делеше парчиња од животот, додека со раководните лица имаше проблеми, бидејќи кон сите се однесуваше на ист начин. На почетокот на кариерата, тој успеал да закаже состанок со Моџи: во Торино во 11. Кога стилгнал на време го седнале во редица со луѓе во чекалната, имало 25-мина што чекале. Во единаесет и 15 минути си заминал. Два часа подоцна го нашол Лучијано во ресторан како руча со добар дел од оние кои чекале во чекалната. Отишол до неговата маса, се претставил и му рекол дека е непристојно да ги натера луѓето да чекаат. Тоа му го рекол Раиола кој се уште не бил никој, на Моџи, кој бил крал на пазарот (и кој бил убеден дека ставањето на луѓето „на чекање“ е вежбање на власта). „Како се викаш? Мино Раиола? Па знај дека никогаш нема да продадеш играч во Италија“. Години подоцна Јуве го сакаше Недвед и Мино му даде термин за состанок на Моџи: „Се гледаме во 12. Ќе бидам таму во 11.50. Ако не си таму во 12.10, поздрав“. Моџи се појавил точно на пладне. Тоа било можеби единствениот пат во животот кога бил точен. Сепак, менаџерот со кој имал најмногу проблеми бил Фергусон, со кого имал лоша пресметка кога Погба го напуштил Јунајтед, а во последните години имал и огнени односи и со Милан. А неговиот најлут непријател бил Блатер, против кого дури најавил и провокативна кандидатура за претседател на ФИФА, која ја нарече своевидна мафијашка банда, затоа што сакаше да стави плафон на провизиите и ограничување на моќта на агентите.
Раиола во неговиот живот заработи многу, рекол дека не ни знае колку. Но отсекогаш, за разлика од многу други колеги, и покрај резиденцијата во Монте Карло, Раиола секогаш останал најтранспарентен од сите. И не му требал костум и вратоврска за да се дотера.
