Текстописецот и син на познатата Марина Туцаковиќ, Милан Радуловиќ Лаќа, почина во Израел, јавуваат локалните медиуми. Тој беше пријавен за исчезнат на 12 декември, но сега неговото тело беше пронајдено на улица. Причина за смртта се сомнева дека е прекумерно консумирање недозволени супстанци.
Имено, животот на Лаќа (односно Лача) бил вечна борба, пред се со самиот себе. Доживеал две големи трагедии – загубата на сопствениот брат Милош и неговата мајка.
Во исповедта по смртта на Марина, тој откри непознати детали од нивниот живот, пишува српскиот портал стил/курир.
„Пред да станат Марина и Фута, мама и тато живееја во кујната на станот на Кнежа од Семберија бр. 10, чиј сопственик беше татко на најдобрата другарка на мама. Во тој кујнски простор имаше тешка дрвена трпезариска маса, фрижидер, тоалет и скали што водеа до „галеријата“, скривалиштето на моите родители, каде што имаше душек и скапоцености кои се чуваа подалеку од дофат на децата“, ја започна исповедта Лаќа по смртта на неговата мајка.
Тој во таа прилика откри дека неговиот брат Милош, кој исто така ненадејно почина во 2008 година на 24-годишна возраст, уште како дете се борел за живот.
Во тој простор од 15 квадрати првпат беше зачнат Милош. Иако планиран, неговиот живот не беше загарантиран. Уште како бебе ја чувствуваше борбата. „Лекарите за чудо го спасија по три операции“, рече своевремрено тој.
Кога мама дозна дека е бремена со мене, сакаше да абортира. Во нејзиното срце немаше место за уште една можна траума, а во кујната немаше доволно простор за уште едно бебе“, додаде тој.
Според Лаца, кога Марина дознала дека е бремена по вторпат, сакала да абортира, бидејќи немале доволно финансиски средства.
„Баба, секогаш рационална и реална, беше на страната на мајка ми – знаеше дека нема да биде лесно да издржува друго дете, но како можеш да одолееш на молбата на човек што умира? (вујко му, н.з) Така, бев осуден на доживотна казна“
Веста дека неговата мајка боледува од најтешката болест му го променила животот целосно.
„Поради тебе, завршив овде“, емотивно ми рече мајка ми едно попладне на Институтот за онкологија, неколку дена откако ѝ ја извадија дојката, истата онаа дојка со која хранеше две суштества, оние кои кога сè уште беа во утробата се бореа против животот. Две суштества од кои едното повеќе не е меѓу живите, а другото за чудо преживеа. И беше во право. Скапо ја плати цената на нашите животи.И дури тогаш, свесна дека е во напредна фаза на рак, јас ветив дека ќе направам се што е во моја моќ за да ја изнесам жива од клиниката дури и кога прогнозите ја осудија на сигурна смрт“, рече Лаќа.
„Кога по вторпат беше примена на онкологија, веднаш по терапијата во Германија, на пациентката Марина Туцаковиќ ѝ беше дијагностицирана прогресија на болеста – хипоксија, дезориентација, нови изливи на белите дробови… Состојба – критична. По неколку дена излезе од болница. Лекарите ѝ дадоа десет дена. Ракот почна избезумено да ѝ ги јаде белите дробови. Ни велеа да не губиме надеж, дека секој ден е награда. Исто така, не советуваа да не откриваме дека има промени во белите дробови. Тоа малку време што требаше да го живее беше најдобро да го помине со своите најблиски, а ако дознае дека состојбата е финална, само ќе се онесвести и ќе умре“.
Тој се обвини себеси за смртта на неговата мајка.
Сеќавајќи се на својата мајка, тој нагласи дека му недостига изгледот на Марина и, како што рече, „интересните зелени очи“.
– Храна. Бидејќи готвеше ненормално, беше многу добра готвачка. .. А покрај тоа, нејзиниот глас и очи. Нејзините очи. Ни прегратка, ни допир. Но нејзините очи, кои се последната слика на која се сеќавам пред да биде хоспитализирана. Имаше интересни зелени очи. И гласот. Последниот момент беше токму тој поглед. Кога ја ставија на количка и ја однесоа. Тоа беше тој изгубен поглед. Не се сеќавам што ми рече последно – изјавил Лаќа во емотивната исповед, не баш така одамна, пред и тој да си замине.
