Пејачот Халид Муслимовиќ зборуваше за случајот во кој неговата поранешна партнерка Соња Башиќ го обвини за насилство во 2018 година.
„Планината се тресеше, се роди глушец“, е неговиот коментар за овој случај.
– Немам што да демантирам, имаше голема медиумска врева. Монт Еверест е тешко да се освои, некои гинат, некои стигнуваат до некаде и така натаму… Јас не сум од вчера, продолжувам понатаму, сите лоши работи остануваат зад мене… Сè е исто, измислена цифра. Јас сум таков, кога ќе се случи нешто, било да е многу добро или многу лошо, велам: „Одиме“. Имам семејство и многу пријатели, кој ме познава, секогаш би рекол жаргонски: „каква будала е тој“ – рече Халид во „Премиера“.
Соња Башиќ проговори откако Халид го изгуби спорот.
– Сè започна кога заминав за Босна. Кога пристигнав, го повикав да дојде во мојот стан во Бања Лука, а тој мислеше дека ќе му дадам пари, па веднаш долета. Меѓутоа, го повикав да го прашам кога ќе ми ги врати парите што му ги позајмив, и тогаш се скаравме, поточно, ми пцуеше сè живо. Потоа само ги зграпчи клучевите и ми рече: „Се гледаме во четврток во Козарац“ – пееше таму – тврди Соња и продолжи:
– Таа вечер, кога Халид влезе во салата, видов како нешто црно да му е пред очите. Потоа имав чувство дека вечерта нема да заврши добро. Беше како мртовец, таков беше неговиот поглед. Се случи следново, неговиот гитарист стави еден од неговите луѓе да седне на мојата маса. Е сега, кога тој човек виде добра риба пред него, веднаш се запали. Сакаше да танцува со мене, да разговараме, а јас веднаш забележав како Халид го гледа сето ова од бината, и во еден момент можев да видам дека буквално му се пени од устата од тоа колку беше лут – рече Соња, пренесе Dnevni avaz.
– Свирката завршува, Халид и јас го напуштаме локалот, а тој ми вели дека не може да ме однесе до станот. Потоа му реков да ме однесе само до такси станицата и дека не ми треба ништо друго од него, освен парите. Кога влегов во колата и ја затворив вратата, тој ме удри по устата со надворешната страна на тупаницата. А јас останав во шок. Почнав да викам: „Халид, дали си нормален, што ти е“. А потоа ја стартуваше колата и притисна гас. Возеше 140 на час на пат кон Бања Лука, каде што ограничувањето е 40. Старата крнтија само што не се распадна! Почнав да му викам да го запре автомобилот, дека сакам да излезам надвор. Потоа се обидов да го зграпчам воланот за да застане. Човекот има шеќер, мозокот му е отиден. Кога конечно го запре автомобилот, само излезе, дојде до мојата врата, ја отвори, а јас се наведнав да ја земам торбата што ми беше пред нозете, тој ме зграпчи за косата и ме извлече, а потоа ме турна со сета сила. Одлетав како топка, и само слушнав дека нешто ми пукна. Кога почувствував болка во десниот колк, офкав на цел глас. Потоа се обидов да станам, но не можев. Ме фрли на огромен камен. Да удрев со главата во каменот, денес немаше да бидам тука – тврди таа.
